[...] Een ontwikkeling die in drie vrij scherp afgebakende perioden uiteenvalteen nogal somber, virtuoos geschilderd surrealisme, daarna in fel licht vernevelde Griekse landschappen, bijna-monochromen in dun opgebrachte blauwgrijze tinten en tenslotte de terugkeer in dit thema naar contrasten, duidelijker contouren, de verfstreek en de werking van het (acryl-)materiaal. Volgens de schilderslexicon van Pieter A. Scheen is er daarvoor nog een beginfase geweest, waarin "figuren, sensueel, erotisch in ruimten, door middel van reliëfs" een rol speelden. Dat moet kort na de opleiding ( aan de Academie der Katholieke leergangen in Tilburg en aan de Amsterdamse Gerrit Rietveidacademie) van de nu 47-jarige Meinema zijn geweest.

Zijn oeuvre omvat dus drie duidelijk onderscheiden perioden. Het zou het werk van evenveel verschillende kunstenaars kunnen zijn. Zeker zijn surrealisme van een jaar of twaalf geleden heeft niets te maken met de landschappelijke overpeinzingen daarna, die abstraheringen van een in eenzaamheid ondergane overweldigende natuur zijn.

De doeken [...] vertonen vooral een man en een vrouw met grijnzend verkrampte koppen, fotografisch fijngeschilderde maskers in bizarre interieurs. Gebroken glas, kledij, meubilair en andere attributen zijn met grote ambachtelijkheid weergegeven, de stofuitdrukking is perfect. De voorstellingen, waaraan aan Meinema verknochte modellen (een bevriende stuurman ter grote vaart en een kleurrijke oudere vrouw, ontmoet op het terras van het Amsterdamse café Hoppe) meewerkten, waren verwant aan die van de Ier Francis Bacon, ze symboliseerden het hopeloze isolement van op zichzelf teruggeworpen mensen, hunkerend naar maar niet in staat tot contact.

Op een zeker moment liep Meinema in deze thematiek en techniek vast, hij meende te ontdekken, dat hij zichzelf aan het herhalen was en raakte zelfs in een depressie, die slechts doorbroken kon worden door een nieuw begin in een totaal andere omgeving dan het Amsterdamse wereldje. Hij vestigde zich op het Griekse eilandje Santorini, een voor hem onbekend terrein van zee, rotsen, half in puin gevallen, want verlaten dorpjes. Het licht, zo legde hij in 1982 in een gefilmde NOS-documentaire uit, zorgde voor een nieuwe impuls. Meinema keerde diverse malen naar Griekenland terug en kwam tot zijn in het felle licht van Zuid-Europa opgeloste landschappen.

Geen fijngeschilderd realisme meer, maar daarentegen vervaagde indrukken. Alsof de zon te hevig was en slechts met dichtgeknepen ogen kon worden ondergaan, de schilderijen waren de beelden op de binnenkant van de oogleden, slechts vage contouren bleven zichtbaar in zo voorzichtig en dun opgebrachte verf dat de structuur van het linnen daaronder in de composities meespeelde.

Griekenland is nu een vast reisdoel geworden en de kunstenaar lijkt zich aan de gloed van het licht aldaar gewend te hebben, hij kijkt er onbevangener rond en getuigt daarvan in zijn nieuwe werk, dat nog steeds het landschap van bergen, rotspartijen, de zee en met dat alles vergroeide huisjes als thema heeft. Het brengt hem in vervoering hetgeen leidt tot een expressie nisme in bredere streken van forser opgebracht materiaal, snel en zeker neergezet, omtrekken van bergen, op rotsen stukslaand water, een dal, weer een berg, soms duidelijk herkenbaar, soms tot driftige bijna-abstracties in elkaar vervloeiend alsof de natuur hem op dat moment te hevig aangreep. Het is mooi werk, al is in het in zijn verwantschap met dat van de vroegere expressionisten minder karakteristiek dan de schilderijen uit Meinema's eerdere perioden. Gezien de artistieke onrust en de leeftijd van de kunstenaar echter is niet te verwachten dat hij het bij de in Barneveld getoonde drie perioden zal laten.

Back to Ger Meinema - recent paintings